من صبورم اما...

به خدا دست خودم نيست اگر مي رنجم

يا اگر شادي زيباي تو را به غم غربت چشمان خودم مي بندم .

من صبورم اما . . .

چقدر با همه ي عاشقيم محزونم !

و به ياد همه ي خاطره هاي گل سرخ

مثل يک شبنم افتاده ز غم مغمومم .

من صبورم اما . . .

بي دليل از قفس کهنه ي شب مي ترسم

بي دليل از همه ي تيرگي تلخ غروب

و چراغي که تو را ، از شب متروک دلم دور کند. . . مي ترسم .

من صبورم اما . . .

آه . . . اين بغض گران صبر نمي داند چيست

دوست داشتم وقتی که داغونم ، یه نفر بیاد بزنه رو شونه هام و بگه :
” قوی باش مرد ! من هم تنهام . . . ”

تنها بودن را دوست دارم اما در آرامش

ولي افسوس نتونستم

تو عروسك بودي و من آخر قصه دونستم

تو وجود خالي تو جز دروغ هيچي نديدم

كاش ميشد به اين حقيقت پيش از اينها مي رسيدم

سوختم و سوختم و ساختم

هر چي داشتم به پات باختم

كاش تورو از روز اول

مثل امروز مي شناختم

آخه عشق يعني شكستن

عاشقانه سر سپردن

دل سپردن به سرابه

در سكوت خويش مردن

يه روزي يه روزگاري

حرف بين ما نگاه بود

عشقو نقاشي ميكرديم

نقش ما خورشيد و ماه بود

بعد از اون واژه نوشتيم

جملمون ستاره چين بود

مثل دريا آبي بوديم

معني زندگي اين بود

زندگي اين بود

سوختم و سوختم و ساختم

هر چي داشتم به پات باختم

كاش تورو از روز اول

مثل امروز مي شناختم

آخه عشق يعني شكستن

عاشقانه سر سپردن

دل سپردن به سرابه

در سكوت خويش مردن

دلخوشی من، رنگین کمانی است که از گیسوان باران خورده تو تا صحن مه آلود چشمانم پل می بندد.

دلخوشی من، کشف نجیب لبخندهای توست. کشف خلسه های مرموزی که گمنامی ات را ابدی می کنند.

دلخوشی من، دل بریدن از نگاههایی است که به آینه ها ختم نمی شوند و تکفیر گیسوانی است که با اقاقی های وحشی بافته نشده اند.

دلخوشی من، خواب های زلالی است که از پنجره و پرنده پر است و من پا به پای چشمانی غریبه می بارم. نم نم ولی وحشی

خواب هایی که خواب هیچ کس را آشفته نمی کنند و هیچ نگاه هراسانی را به در نمی کوبد. خواب هایی که پر از آوازهای نخوانده، پر از نخل هایی است که سرسبزی را می فهمند، پر از زخم هایی است که هیچ وقت شکوفه نمی دهند.

خواب هایی که در آن هیچ چشمی دلواپس گم شدن نیست. خواب هایی که عشق حرف مشترک نیست.

دلخوشی من، این است که در شبی آفتابی پا به پای باران، با ضرباهنگ چشمان تو ببارم، تا ناگهان گل دادنت را به نماز بنشینم، یا هر روز از چشمانت کشف کنم که عشق فقط بهانه ای است برای نماز آیات من، تا در بارش گیسوانت با گلویی از ربناهای شعله ور سربلند شوم

دلخوشی من، یک شعر عاشقانه است. یک شعر عاشقانه برای رقصاندن من کافی است. یک شعر عاشقانه که در آن باد، گیسوانت را بگریاند.
یک شعر عاشقانه که در آن عشق فقط از لبان خدا لبخند می شود. عاشقانه ای که در آن بدون حضور آبی خدا نشود به چشمان عاشقت اقتدا کرد. یک شعر عاشقانه که در آن تو .... .

دلخوشی من، این است که هر روز دستانم را در بی برگی کوچه گم می کنم ، تا از زبان پائیز پیراهنت بشنوم که چه کسی شب های مرا طولانی کرده است و چه کسی خاکستر دریا را در نگاهم پاشیده است.

دلخوشی من ، این است که هر روز تاوان آینه را می دهم و هر روز می پرسم چه کسی تاوان دلتنگی ام را ... هر وقت دلتنگی ام گل می دهد. آیته ترک بر می دارد. آینه که شکست

تو در مقابلم قد می کشی با چشم هایی گنگ ولی زلال. شاید مشکی ساده، شاید.

اگر نگاههای روبه رو زبان ساده ام را بفمند، دلخوشی های تازه ام کم نیستند ...

     غـروبـا میون هــفته بر سـر قـبر یه عاشـق یـه جوون مـیاد ، مـیزاره گـلای سـرخ شـقایـق بی صـدا میشکنه بغضش روی سـنـگ قبـر دلدار اشک میریزه از دو چـشـمش مثل بارون وقت دیدار، زیر لب با گـریه مـیگه : مـهـربونم بی وفایـی ، رفتی و نیـسـتی بدونی چـه جـگر سـوزه جـدایی ، آخه من تو رو می خواستم اون نجـیـب خوب و پاک اون صـدای مهـربون ، نه سـکــوت ســرد خــاک تویی که نگاه پاکت مـرهـم زخـم دلــــم بـود ، دیدنـت حـتی یه لـحــظه راه حـل مشکـلـم بود ، تو که ریـشه کردی بـا من، توی خـاک بی قراری تو که گفتی با جـدایی هـیـچ مـیونه ای نداری ، پس چـرا تنهام گذاشـتی توی این فـصل ســیاهی ، تو عـزیـزترینی اما یه رفیـق نــیـمه راهــی ، داغ رفتنـت عـزیـزم خط کـشـیـد رو بـودن مـن رفتی و دیگـه چـه فایده ناله و ضـجـّه و شیـون ، تو سـفر کردی به خـورشـید ،رفتی اونور دقایق منـو جا گذاشتی ، افسوس بودم کابوس میدیدم ؛ از خواب بلند شدم تا به آغوشت پناه ببرم…… یادم رفته بود که از نبودنت به خواب پناه برده بودم نزاری تنها بمونـه ، هــمـدم چـشـم سـیـاش باش شونه کن موهاشو آروم ، شـبا قصـه گو بـراش باش و غـروب با اون غـرورش نتونسـت دووم بـیـــاره ، پاکشـیـداز آسـمـون و جاشـو داد به یـک سـتاره ، اون جــوون داغ دیـده با دلـی شـکـسـته از غـم بوسـه زد رو خـاک یار و دور شد آهسـته و کم کم ولی چند قدم که دور شد دوباره گـریه رو سـر داد روشــــو بــر گــردونـــد و داد زد بـه خـدا نـمــیـری از یاد...

        (حمیده حاتمی)

دردهاي من

جامه نيستند

هوا بارانی است و فصل پاییز                                                                                               گلوی آسمان از بغض لبریز

به سجده آمده ابری که انگار                                                                                                              شده از داغ تابستانه سرریز

خان ننه، هایاندا قالدین ؟!!!

بئله باشیـــــــوا دولانیم !

نئجه من سنی ایتیردیم ؟!

داسنین تایین تاپیلمــــاز !!!

......

سن أولن گون ، عمّه گلدی ...

منـــــــی گؤتدی آیری کنده

من اوشــــاق ، نه آنلیایدیم ؟!!!

باشیمی قاتیب اوشـــاقلار

نئچه گون من اوردا قـالدیم !

قاییدیب گلنده ، بــــاخدیم

یئریــــــــوی ییغیشدیریبلار !!!

نه أوزون ، و نه یئریــــن وار ...!

خدايا!

گاهي که دلم از اين و آن و زمين و زمان مي گيره،

نگاهم را به سوي تو و آسمون مي گيرم،

و آنقدر با تو درد دل مي کنم،

تا کم کم چشم ايم با ابرهاي بهار مسابقه مي گذارند.

و پس از اون که قلبم سبک مي شه.

تو مي آيي و تمام فضايي دلم را پر مي کني.

آن وقت ديگر آرام مي شم.

و احساس مي کنم هيچ چيز نمي تونه مرا از پاي دربياره،

چون تو را در قلبم دارم.

سن یاریمین قاصدی سن          

اگلشن سنه چای دئمیشم

من ..

دلم می گیرد !..

وقتی ..

می نویسم فقط برای تو ..

ولی ..

همه می خوانند الا تو ...!!